Inicio » 2012 » julio

Archivo por meses: julio 2012

Soy vigués

Empecé en el año 2005 con esta aventura como LIBERAL VIGUÉS. Soy abogado de profesión, pero me interesa la política, hasta mayo de 2011 he sido Concejal del Ayuntamiento de Vigo,preocupado por sus problemas y que le gusta participar activamente en la búsqueda de soluciones. Comenceí no ano 2005 con esta aventura que é un blog persoal, son avogado de profesión, pero gústame a política, e fun concelleiro da cidade de Vigo ata maio do 2011.
julio 2012
L M X J V S D
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  

CONTADOR DE VISITAS

O GALEGUISMO NO NOSO DIA

Hoxe que vemos de celebrar o Día Nacional de Galicia, o Día da Patria Galega, o Día da nosa terra en definitiva, discútese por parte dos partidos nacionalistas a atribución do sentimento galeguista, por algúns dise que só o BNG, ANOVA ou CxG, son quen de defendelo, representalo e de abandeiralo. Pero non é certo, non é patrimonio de eles; A galeguidade, a defensa de Galicia, a súa defensa, o sacrificio para sacala adiante, reside soamente no pobo galego, en todos e cada un de nos que formamos o corpo da nosa Comunidade Autónoma, do noso sono de porvir compartido que representa a nosa cultura, o noso territorio, a nosa idiosincrasia e o que é mellor, o noso presente e o camiñar fronte o noso futuro.

Agora que vivimos nun momento de fonda crise, non só no económico, senón tamén no social, no político e tamén con moitos cantos de serea en contra das conquistas que temos acadado dende a aprobación do noso Estatuto de Autonomía, das nosas institucións e por ende da Constitución Española do 78 que prevé o estado das “nacionalidades” como é a nosa histórica por mor da loita de moitos anos de intelectuais pero tamén de xente de a pé, fito histórico os dos derradeiros 31 anos que non podemos deixar retroceder, e non podemos renunciar a eles, os nosos devanceiros leváronnos eiquí, e de eiquí segue o camiño. Eu dende logo vexo na Autonomía non un problema senón unha oportunidade, unha realidade, e un proceso que na nosa terra non pode ter volta atrás. A voz das galegas e os galegos por elo non se pode apagar, nen agochar pero non a representan soamente os partidos enriba ditos.

Unha cousa é ser galego, outra ser nacionalista, outra ser centralista e incluso independentista, pero nin uns son máis galeguistas, nin menos, por elo ninguén é quen de apoderarse do alcume pero inda menos dun sentimento tan profundo e noso. Ademais algúns dos mais sinalados devanceiros da nosa cultura e política xa o tiñan dito. Pega a pena lembrar nestes intres o dito por Castelao, e recollido na súa obra “Sempre en Galiza”, e cito textualmente: ”quero proclamar en letras de molde o que diximos moitas veces nos mitins de propaganda.Creemos que o separatismo é unha idea anacrónica e somentes o disculpamos como un movemento de desesperación que endexamais quixéramos sentir. Esto significa que os defensores da posición masimalista de Galiza non intentamos tronzar a solidaridade dos pobos hespañoes –reforzada por unha convivencia de séculos- senón máis ben posibilitar a reconstrucción da gran unidade hispana, ou ibérica.

Con total de que as nosas arelas federalistas se visen comprendidas, Galiza cedería voluntariamente dos seus dereitos todo canto fose indispensable para crear a soberanía do Estado hespañol; pero sendo demócratas verdadeiros e arelando a unión fraternal de tódolos leaes, estamos dispostos a ceder, tamén, da nosa posición doutrinal, canto sexa preciso para construirnos o futuro benestar da nosa Terra. Frente a un separador sentímonos intrasixentes, frente a un amigo sentímonos dispostos a pactar; frente a un irmán somos capaces de ceder parte do noso ideario.”

Das verbas dun dos máis grandes intelectuais galegos, despréndese baixo o meu punto de vista a comodidade que sentira de viviren o proceso constitucional de 1978, o máis parecido a un Estado de corte federal baixo a denominación de Autonomías, no que conviven as nacionalidades e rexións sempre baixo o paraugas da solidaridade entre todos os pobos que conforman o Estado. Non podemos dar as costas a realidade ademais de estar en Europa co que elo representa, nun intre da nosa historia no que a nova verba ven a ser a “globalización”. Pero esa realidade non debe afastarnos do noso sentimento galego, non debe afastarrnos da defensa do que nos é máis preto; porque a galeguidade non reside, como dixen, soamente no territorio, senón que reside no corazón, na alma de todos os galegos independentemente de onde atopémonos. O futuro está nas nosas máns, debemos pelexar arreo na defensa do noso, porque facéndolo defendemos o de todos.

Para rematar dicir só que eu son galego os 365 días do ano, que como galego tamén español, como dicía o falecido Manuel Fraga “ser galego é a miña forma de ser español”, hespañol que diría Castelao.

Viva Galicia non soamente este 25 de xullo senón todos os días do ano.

¿POR QUÉ?, ¿POR QUÉ?

Ha sido una semana complicada, para todos, votantes y no votantes, creyentes y no creyentes, de derechas y de izquierdas. Siempre que se anuncian unas medidas de la dureza, crudeza diría yo de las anunciadas este miércoles, te hacen reflexionar y porque no decirlo replantearte algunas cosas, incluso desde el punto de vista ideológico. Preguntas, dudas, incluso discusiones. Al estilo Mourinho te llegas a preguntar por qué, por qué. Medidas muy complicadas, impopulares, nada demagógicas y que tienen su costo tanto en lo político como en lo económico, y que no olvidemos que afectan tanto a los de derechas, como de izquierdas, a los altos o a los bajos, a los delgados o a los gruesos, a los morenos o a los rubios, sean hombres o mujeres. ¿Por qué, por qué? Ante este primer por qué sólo encuentro una respuesta posible: nos lo exigen, el país no podría salir adelante sin ellas, pues perderíamos nuestro crédito internacional, porque pagamos tanto por nuestra deuda que cada vez se hace más grande (como un gran alud) y que puede acabar, arrasar con todo y todos como lo conocemos. Si oímos a los partidos de la oposición, en este caso al PSOE, surgen nuevas preguntas, nuevos por qués. El PSOE hablá de subir los impuestos a los más ricos: ¿por qué tras 8 años de gobierno no lo hicieron? ¿Po qué bajaron los tipos impositivos a las SICAV que tienen los más pudientes? El PSOE habla de suprimir las diputaciones: ¿Por qué tras 8 años de gobierno no lo hicieron? El PSOE habla de más Europa, ¿por qué en lugar de centrarse tanto en alianzas de civilizaciones, no se preocuparon más de civilizaciones aliadas? El PSOE critica la subida del IVA, pero ¿por qué mintieron sobre el déficit público, ¿por qué lo subieron ellos? El PSOE critica la subida del desempleo y el ajuste en las prestaciones, pero ¿Por qué dejaron llegar los niveles de desempleo a los 5 millones, convirtiéndonos en el país con mayor paro de Europa? El PSOE critica el sistema financiero, pero ¿Por qué vagaron sin rumbo y el Banco de España dirigido por un socialista varió los criterios propiciando situaciones como las de Bankia y otras? Por qué? El PSOE critica la reforma laboral, pero ¿Por qué ellos hicieron una que se mostró ineficaz para generar empleo? El PSOE critica los recortes a funcionarios, ¿Por qué no se criticaron y lo hicieron ellos en mayo de 2010? ¿Por qué el PSOE dice que tiende una mano al gobierno, y con la otra escriben la crítica y agitan la sociedad española? Y tras estos por qué también surgen unos dónde: ¿Dónde estaban los sindicatos cuando en mayo de 2010 se bajó una media del 5% el salario a los funcionarios?, ¿Dónde estaban los sindicatos cuándo el paro pasaba desde el 2004 de un 10% a más del 20? ¿Dónde estaban los sindicatos cuando gobernaba el PSOE? ¿Por qué sólo toman las calles cuando gobierna el PP? Todas estas cuestiones que me he formulado y otras me han hecho concluir que debemos dar un margen al gobierno, debemos de tener confianza de estar en la senda correcta, debemos ser optimistas en que de esta crisis se sale, pero se hace con sacrificios, pero también con ilusión; se sale arrimando el hombro y creyendo en la construcción del futuro; se sale sumado y no restando. Me seguiré haciendo preguntas, cuando haya que criticar lo haré (como afiliado donde corresponde), pero seguiré confiando en lo que decía que podemos, que contra esa enfermedad se puede luchar y vencer, con todos los medios pero entre todos.

ABEL DEL HORTELANO. NI COMO NI DEJO COMER.

El sainete de Abel del hortelano pudo ser algo así:

Abel– Hoy me levantado,

          teniendo un sueño ideal

          voy a convocar un pleno,

          pero en el no voy a participar.

Carmela– Lo has pensado bien,

                la ley has de cumplir,

                pero si no la cumples,

                en el partido nada te van a decir.

Santos– Perdonad que yo opine,

              pero haces bien Abel,

             quieren tomarte el pelo,

             son todos del PP.

Abel– No tenéis nada que opinar,

        todo lo he decidido ya,

        recordad quien manda aquí,

        y que a nadie se le ocurra hablar.

Carmela- Perdona que yo te lo diga,

                oh flor de mi hermosura,

                pero que va a decir SantiDo?

               y si no quiere obedecer?

Abel– Ay Carmela ¿no me conoces?,

          Él hace lo que yo le diga, 

       Santi es dócil como un corcel,

         bien sea que cante, baile o vote;

        y túestate callada no sea que te acuse de ser del PP.

        Por cierto ya sabes quien soy Abel del Hortelano,

       soy vuestro amo y señor.

Ahora en prosa, es decir traduciendo lo pasado:

¿La última vuelta de tuerca de Abel Caballero, o debemos de decir del «perro del Hortelano» vigués? No la podemos calificar de pulso, ni de ataque a la Xunta ni al Presidente,  ni siquiera de operación electoralista. Sólo puede tener un calificativo: desaire a la ciudad de Vigo, perjuicio a los vigueses, olvido del papel institucional que tiene como alcalde en teoría de todos los vigueses y viguesas, aunque en la práctica por su sectarismo solamente lo es de aquellos que lo han apoyado, y de los que apoyaron a sus socios de investidura. Como aquel ni come ni deja comer; de la mano de su Carmela, acompañado de las piezas, aquellas que va por ahí colocando tipo Santos, Font u otros. Y entre todos reeditan un sainete que al final no hace gracia sino que se convierte en una tragedia para el desarrollo de una ciudad a la que en la teoría y sólo en teoría se comprometieron en defender, aunque en su quehacer diario sólo perjudican.

¿La última?, decidir no nombrar representantes para la asamblea del Área Metropolitana, que Vigo cuente con 10 miembros menos, que son los que corresponden al PSG-PSOE. ¿Boicot?, quizá ese pudiese ser un calificativo, pero la realidad es que le da la espalda a la ciudad, a su desarrollo y crecimiento.

Pero por fin los vigueses nos daremos cuenta de que ha retirado el antifaz que cubría su rostro, y que el que otrora se presentó como adalid de la defensa de los intereses de la ciudad no es más que un enemigo, el primer enemigo de Vigo, quien quiere poner el palo en la rueda de su crecimiento y provocar su frustración. Pero tiene finalidad electoralista, ¿intenta dar ventaja a su supuesto partido? Pues como «supuesto»  NO, su partido es él mismo, su ego, su prepotencia, su arrogancia y su megalomanía. ¿Alguien da más? Pues no: da menos; Convirtiendo la política local en su pequeño patio de colegio, en el que se atreve a tirar del pelo a los otros niños, y si éstos intentan jugar al fútbol por ejemplo (ya que tanto le gusta) va y dice: ¡la pelota es mía y no os la dejo! No hay desde luego peor actitud en democracia que deliberadamente incumplir una ley por la vía de los hechos consumados.

Puede un alcalde responsable, serio, del siglo XXI, y que se hace denominar demócrata incumplir así con la Ley. ¿Qué ejemplo es para los ciudadanos? ¿Qué pasa si mañana todos los ciudadanos decidimos aparcar encima de las aceras, incumplir las ordenanzas municipales, los reglamentos, no pagar los impuestos? Mal ejemplo de un malo no, pésimo alcalde. Vigo no se merece este alcalde, un hombre que mira al suelo o que busca su propio ombligo acaba tropezando contra un árbol o una farola. Vigo precisa altura de miras, mirar hacia adelante buscando el futuro, el progreso, la unidad en torno a un proyecto común, un proyecto que solamente debe tener un nombre y dos apellidos: Vigo viguesas vigueses. Lo demás sobra.

Las actitudes decimonónicas, mesiánicas, trasnochadas no nos valen, Lope de Vega es uno de los grandes de nuestra literatura, pero sus obras han de quedar para los teatros o la televisión. Querer trasladarlas a la realidad no es más que una irresponsabilidad, y los hombres y mujeres del año 12 comemos y dejamos comer. Entérate Abel del hortelano, Vigo no te quiere, ni te necesita así.

Soy vigués

Empecé en el año 2005 con esta aventura como LIBERAL VIGUÉS. Soy abogado de profesión, pero me interesa la política, hasta mayo de 2011 he sido Concejal del Ayuntamiento de Vigo,preocupado por sus problemas y que le gusta participar activamente en la búsqueda de soluciones. Comenceí no ano 2005 con esta aventura que é un blog persoal, son avogado de profesión, pero gústame a política, e fun concelleiro da cidade de Vigo ata maio do 2011.
julio 2012
L M X J V S D
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  

CONTADOR DE VISITAS